Biografia Hildegardy

Benedyktynka, zakonnica, wizjonerka, prorokini, niestrudzona reformatorka Kościoła, odnowicielka życia monastycznego; autorka prac z zakresu teologii, medycyny, kosmologii, nauk przyrodniczych i ziołolecznictwa; poetka, kompozytorka, kaznodziejka, egzorcystka… Tyle określeń świętej Hildegardy z Bingen.

Urodzona w 1098 roku w Bermersheim nad Renem, Hildegarda była dziesiątym dzieckiem swoich rodziców, ofiarowanym Kościołowi jako dziesięcina. Znana była ze swoich niezwykłych talentów, wrażliwości, inteligencji i darów proroczych. Od piątego roku życia doświadczała wizji, które początkowo zatrzymywała dla siebie, dzieląc się nimi później tylko z Juttą i swoim spowiednikiem, Wolmarem.

W wieku ośmiu lat Hildegarda wstąpiła do klasztoru, gdzie Jutta uczyła ją i inne siostry podstaw życia monastycznego zgodnie z Regułą św. Benedykta. Chociaż często nazywała siebie „indocta” (nieuczoną), miała prywatnego nauczyciela, Wolmara, który prowadził ją duchowo i intelektualnie. Hildegarda dobrze znała łacinę, literaturę starożytną oraz Pismo Święte, a jej pisma ujawniają głęboką wiedzę Ojców Kościoła i średniowiecznych autorów.

Po spędzeniu dwudziestu trzech lat na Górze św. Disiboda, Hildegarda została przełożoną zgromadzenia żeńskiego po śmierci Jutty w 1136 roku. W 1141 roku otrzymała wizję, w której Bóg nakazał jej zapisać to, co widziała, zadanie, które początkowo ją przeraziło. Jednak dzięki zachęcie Wolmara zaczęła pisać „Scivias” (Poznaj drogi Pana), które ukończyła w ciągu dziesięciu lat z pomocą Wolmara i siostry Richardis von Stade.
Dzieła Hildegardy przyciągnęły uwagę, a fragmenty były czytane papieżowi Eugeniuszowi III, który zachęcał ją do dalszego pisania. Po „Scivias” napisała kolejne prace teologiczne, tworząc wizjonerską trylogię, która obejmuje „Liber vitae meritorum” (Księga zasług życia) oraz „Liber divinorum operum” (Księga dzieł boskich).

Rosnąca sława Hildegardy przyciągała wiele kobiet do Disibodenberg, co skłoniło ją do planów rozbudowy klasztoru. W 1150 roku Hildegarda stwierdziła, że Bóg nakazał jej przenieść się do Rupertsberg, co spotkało się z silnym sprzeciwem mnichów oraz rodzin sióstr. Odnosząc się do Mojżesza, stała się pierwszą kobietą w średniowieczu, która samodzielnie założyła żeński klasztor. Wspólnota bardzo dobrze prosperowała, co skłoniło ją do założenia drugiego klasztoru w Eibingen.

Pomimo wielu obowiązków Hildegarda stworzyła ponad 70 pieśni, napisała dramat „Ordo Virtutum” i opracowała prace naukowe, takie jak „Physica” i „Causae et Curae”. Stworzyła także swoją „lingua ignota” (nieznany język) oraz „litterae ignotae” (nieznane litery). Hildegarda korespondowała z prominentnymi postaciami swojego czasu, w tym królami i biskupami, którzy szukali jej duchowego przewodnictwa.

Hildegarda odbyła cztery podróże kaznodziejskie, przemawiając publicznie w czasach, gdy takie działalności były zazwyczaj zarezerwowane dla mężczyzn. Wzywała do odnowy w Kościele, ostrzegając przed herezjami. W 1163 roku spotkała cesarza Fryderyka Barbarossę, który umieścił jej klasztor pod swoją ochroną.

Po śmierci Wolmara w 1173 roku Hildegarda miała trudności ze znalezieniem następcy. Przez całe swoje życie uosabiała dobroć i determinację, zyskując szacunek i zaufanie. Broniła słabych i sprzeciwiała się niesprawiedliwości.

Hildegarda zmarła 17 września 1179 roku. W tym czasie na niebie pojawił się cudowny znak—świecący krzyż—widziany przez wielu w Bingen. Proces kanonizacyjny rozpoczął się w 1227 roku, a ona została ostatecznie uznana za świętą. W 2012 roku papież Benedykt XVI kanonizował ją dla całego Kościoła i ogłosił Doktorem Kościoła, czyniąc ją czwartą kobietą Doktorem w historii, obok świętej Katarzyny ze Sieny, świętej Teresy z Lisieux i świętej Teresy z Ávila.